Μια (υποκειμενική) αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος! - Μια εξήγηση για την ήττα - Μια πρόταση για το μέλλον...

-         Μια (υποκειμενική) αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος!

-         Μια εξήγηση για την ήττα

-         Μια πρόταση για το μέλλον

Α. Η έκθεση μου στις εκλογές

Όταν δέχτηκα την πρόταση του ακόμη  εν  ενεργεία δημάρχου κου Νίκου Παπανικολάου, να  είμαι υποψήφιος  στο συνδυασμό του και γι αυτόν και για μένα ήταν σαφές ότι ενεργούσα  υπό δύο ιδιότητες: 

• Η μία ήταν  αυτή του μέλους του κόμματος των Οικολόγων – Πράσινων, ενός κόμματος μικρού ως προς την εκλογική του δύναμη, ισχυρού όμως ως προς τη δύναμη της ιδεολογίας του, που τα τελευταία χρόνια άρχισε να  επικυριαρχεί στο λόγο και στα προγράμματα και των υπολοίπων κομμάτων, με πρώτο αυτό του ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου ομιλεί ήδη πριν από την εκλογή του αλλά και μετά από αυτήν για «πράσινη ανάπτυξη», (οι οικολόγοι μιλούν βέβαια για πράσινη οικονομία και όχι μόνο για πράσινη ανάπτυξη). Υπό την ιδιότητα μου αυτή μάλιστα προκάλεσα και την λήψη απόφασης του κόμματος μου, για την υποστήριξη του συνδυασμού του κου Παπανικολάου, εξαιτίας ακριβώς της δικής μου συμμετοχής, σ΄ αυτόν. Η ιδιότητα μου ως μέλους των Οικολόγων – Πράσινων αλλά και η ενασχόληση μου με τα ζητήματα του περιβάλλοντος, ήδη από τριακονταετίας και πλέον, εξασφάλιζε μια προσβασιμότητα, με όρους ωριμότητας μάλλον, στους ανθρώπους, τις ιδέες και τα επίκαιρα προγράμματα, που αφορούν στις νέες αυτές κατευθύνσεις, προς τις οποίες πρέπει κατ΄ ανάγκην πλέον να στραφεί κάθε μοντέρνος Δήμος, ώστε να καταστεί βιώσιμος. 

• Η δεύτερη ήταν αυτή του ενεργού μέλους της κοινωνίας της πόλης μας, που συνίσταται στην παρουσία μου στα τεκταινόμενα αυτής, ήδη από την ηλικία των 15 μου χρόνων, αλλά και η επαγγελματική μου δραστηριότητα, ως δικηγόρου, με θεωρητική εξειδίκευση αλλά και πρακτική εμπειρία σε κάποιους πολύ κρίσιμους κλάδους του δικαίου, όπως αυτού του διοικητικού και του κοινοτικού δικαίου καθώς και των εμπορευματικών και επιβατικών μεταφορών και γενικότερα του αυτοκινητικού δικαίου, αλλά και του διεθνούς εμπορικού δικαίου. Πλάι σ΄αυτήν την επαγγελματική δραστηριότητα προστίθετο βεβαίως και η ενασχόληση μου με τα ζητήματα της βιολογικής γεωργίας και της κτηνοτροφίας καθώς και με τον τουρισμό υπαίθρου. 

Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζονταν σε περίπτωση εκλογής μου η συμβολή μου στην προσπάθεια αντιμετώπισης των κρίσιμων προβλημάτων, που όφειλε να αντιμετωπίσει ο νέος Δήμος μας, τόσο εξαιτίας της διοικητικής και οργανωτικής μεταρρύθμισης του λεγόμενου «Καλλικράτη», όσο και εξαιτίας των συσσωρευμένων προβλημάτων των δήμων, που συνενώνονται αλλά και τέλος εξαιτίας της ανάγκης, να εισαχθεί νέο πνεύμα, στην αξιολόγηση των αναγκών της τοπικής μας κοινωνίας και της τοπικής μας οικονομίας, ένα πιο «πράσινο» πνεύμα.

Θεώρησα την πρόσκληση αυτή ειλικρινή και προσχώρησα για πρώτη φορά στην ιδέα, να συμπράξω σε ένα σχήμα εξουσίας, ένα σχήμα δηλαδή μιας δημοτικής παράταξης, που δεν διεκδικούσε απλά αλλά βρίσκονταν στην εξουσία, σε αντίθεση με τα όσα μέχρι σήμερα, που συνίσταντο στη συμμετοχή μου σε σχήματα γνώμης και παραγωγής πολιτικής και όχι επιδίωξης της εξουσίας, με σκοπό να συνδράμω και γω με ότι μπορώ στην αποτελεσματικότερη συγκρότηση του νέου Δήμου Πέλλας αλλά και να εμπλουτίσω, στο μέγεθος πάντα του δυνατού, τις επιλογές της παράταξης με την οποία συνέπραττα σε ζητήματα οργάνωσης στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός βιώσιμου, πράσινου Δήμου.

Βασίστηκα στο γεγονός ότι στα Γιαννιτσά αλλά και ευρύτερα στον νέο μας Δήμο, υπήρχε πάντα ένα δυναμικό και υγιές τμήμα της κοινωνίας, που μπορούσε να αναγνωρίσει τα κίνητρα της απόφασης μου να εκτεθώ στις εκλογές και στη συνέχεια να στηρίξει προτάσεις  και σχεδιασμούς μου, εφόσον εκλεγόμουν, οι οποίες θα βρίσκονταν πάντα στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Β. Ο προεκλογικός (μου) αγώνας

Από τα τέλη του Αυγούστου και ως τα τέλη του Σεπτεμβρίου απουσίασα από τα Γιαννιτσά, σε ταξίδια μου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας και με τον καιρό να πλησιάζει προς τις εκλογές αναγκαστικά αφιέρωσα κάποιο χρόνο στην οργάνωση της λεγόμενης προεκλογικής μου εκστρατείας.

Στις επαφές μου με τον κόσμο και στην ανάλυση των ιδεών και των προτάσεων μου διαπίστωσα σύντομα κάποιες καταστάσεις, που δεν ήταν καθόλου ευχάριστες.

Μεταξύ αυτών, οι κύριες:

Διαπίστωσα σύντομα λοιπόν ότι η συμμετοχή στο συνδυασμό του κου Παπανικολάου δεν είχε γίνει αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων, οι οποίοι και πάλι θα ήταν υποψήφιοι με τον ίδιο πάντα συνδυασμό, με την επίκληση διαφόρων λόγων, που βεβαίως κάθε φορά κάποιος μπορεί εύκολα να επινοεί, όταν απλά δεν θέλει.

Διαπίστωσα ακόμη πως είχα γίνει ο κεντρικός στόχος αυτών  που αποτελούν τον στενό πυρήνα του κυβερνώντος σήμερα κόμματος και που δυστυχώς δεν εννοούν να εγκαταλείψουν το πολιτικό σκηνικό της πόλης, ώστε να την αφήσουν να απελευθερωθεί, και των οποίων οι αντιλήψεις παραμένουν αναλλοίωτες εδώ και δεκαετίες, με κυρίαρχο το στοιχείο του αρχηγισμού, της ίντριγκας, της διαβολής.

Το σκηνικό που διαμορφωνόταν δεν ήταν βεβαίως θετικό, ο κος Παπανικολάου αν και γνώριζε τι συνέβαινε μεταξύ των στελεχών του συνδυασμού του αλλά και μεταξύ των στελεχών του λεγόμενου παλαιού και δυστυχώς άρρωστου πολιτικά ΠΑΣΟΚ, δεν με ενημέρωσε σχετικά αλλά και όπως (όχι μόνο εκ του αποτελέσματος προκύπτει) δεν παρενέβη ώστε η στάση αυτή των στελεχών του να μην φτάσει στο σημείο να εκφραστεί και προς το εκλογικό σώμα.

Θεωρώντας ότι ο πολιτικός αγώνας που ξεκίνησα έπρεπε να ολοκληρωθεί μια που και από χαρακτήρα δεν συνηθίζω να εγκαταλείπω ό,τι ξεκινώ, συνέχισα να επιδιώκω την επαφή με τον κόσμο, να εκθέτω τις ιδέες μου, να προτείνω συγκεκριμένες λύσεις σε ζητήματα του νέου Δήμου.

Διαπίστωνα όμως και πάλι πως ο ίδιος ο συνδυασμός, ο ίδιος ο κος Παπανικολάου, όχι μόνο δεν είχε την παραμικρή διάθεση να αξιοποιήσει έστω και το ελάχιστο από τη δική μου συνεισφορά σε ιδέες αλλά είχε εγκλωβιστεί σε έναν τακτικιστικό αγώνα, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, έμπλεος με την αυταπάτη της αυτάρκειας του. Την ίδια στιγμή επέτρεψε στους υποψήφιους του συνδυασμού του να μετέρχονται κάθε αθέμιτης πράξης, με σκοπό την εξασφάλιση του σταυρού, μεταξύ δε των πράξεων αυτών εξόχως αθέμιτες ήταν οι απροκάλυπτες  συνεργασίες μεταξύ των υποψηφίων, ενέργειες δηλαδή που νοθεύουν την λαϊκή βούληση, αφού κλωνοποιούν κυριολεκτικά και πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ψήφων, η εμπλοκή των δύο βουλευτικών γραφείων του κυβερνώντος κόμματος στην προώθηση συγκεκριμένων υποψηφίων (οι οποίοι επίσης δεν κλήθηκαν να εξηγήσουν την στάση τους – αν και η πρόθεση τους ήταν δεδομένη: ευνοούσαν την εκλογή συγκεκριμένων υποψηφίων, οι οποίοι στη συνέχεια θα ήταν πρόθυμοι να ανταποδώσουν), η προτίμηση του ιδίου του δημάρχου σε συγκεκριμένους υποψήφιους.

Να ομολογήσω ότι η κατάσταση αυτή με έκανε να νοιώσω ιδιαίτερα άβολα. Εμφορούμενος από μια ιδεολογία, που βασίζεται στην  ανεκτικότητα έναντι του διαφορετικού και πιστεύοντας πως η σύνθεση των ιδεών είναι αυτή που προάγει την κοινωνία και εξελίσσει το πολιτικό σύστημα, θέλησα με βάση την ιδεολογία αυτή, που είναι και στάση ζωής, να υποβαθμίσω τη σημασία των φαινομένων αυτών, ελπίζοντας να προκύψει από αυτές μια νέα κατάσταση, όπου το διαφορετικό θα γίνονταν αποδεκτό και από την άλλη πλευρά, ήτοι από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Πλην όμως φευ!

Η συμπεριφορά αυτή πέρασε σύντομα τα όρια του χυδαίου και όχι μόνο από άτομα, γνωστά για το χυδαίο της παρουσίας τους στην πόλη. Είχα εσφαλμένα πιστέψει πως μετά τις επιλογές της κεντρικής πολιτικής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί και να υποστηρίξει υποψήφιους στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας μας, που δεν προέρχονταν από τις τάξεις του, αλλά από το χώρο της αδογμάτιστης, ευρύτερης αριστεράς, και τα περιφερειακά στελέχη θα είχαν διδαχθεί να συνεργάζονται με ιδεολογικά μη προσκείμενους στο κόμμα τους, ανθρώπους. Είχα ασυγχώρητα πιστέψει ότι αυτό μπορούσε να συμβεί, με πολιτικούς όρους, τη στιγμή που αποδεικνύεται ότι η ικανότητα για συνεργασία με το διαφορετικό δεν είναι απλά πολιτικό αλλά βαθιά πολιτισμικό ζήτημα. Και τέτοιος πολιτισμός δεν υπήρξε. Στιγμές - στιγμές ένιωσα σαν έναν προσκεκλημένο σε επίσημο γεύμα, που μόλις πάει να αγγίξει το μαχαιροπήρουνο του χτυπάνε το χέρι…

Ήταν όμως πλέον αργά. Και βοήθεια δεν υπήρχε ούτε από αυτόν που με κάλεσε. Διότι κακά τα ψέματα, χωρίς πρόσκληση δεν θα είχα καμία όρεξη να κατεβώ στις εκλογές. Έζησα πενήντα χρόνια χωρίς να ασκήσω εξουσία, και βεβαίως μπορούσα να ζήσω και τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, χωρίς να έχω τέτοια ανάγκη.  

Η εικόνα που διαμορφωνόταν προεκλογικά ήταν ήδη ζοφερή, ωστόσο είχε λάβει μια τέτοια δυναμική, οι άνθρωποι που τη διαμόρφωναν υπό την ανοχή και εν μέρει με την επιλογή του ιδίου του επικεφαλής του συνδυασμού, είχαν δείξει με κάθε σαφήνεια τις διαθέσεις τους, έτσι που οποιαδήποτε απόπειρα ακόμη και σχολιασμού της θα αποτελούσε ουσιαστικά λόγο «επαλήθευσης» των όσων αυτοί είχαν φροντίσει να διαδώσουν εις βάρος μου, μεταξύ των οποίων είναι ότι σκοπός της δικής μου συμμετοχής στο συνδυασμό ήταν η υπονόμευση του ιδίου του δημάρχου, ώστε στο μέλλον να θέσω ζήτημα ηγεσίας!!! Οι άνθρωποι δεν γνώριζαν ή δεν ήθελαν να θυμούνται προφανώς, ότι αν με ενδιέφερε η θέση του δημάρχου, θα αποδεχόμουν την πρόταση ηγετικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, ήδη την προηγούμενη τετραετία – Δεν με ενδιέφερε όμως, διότι η θέση του δημάρχου είναι ασυμβίβαστη με την σωρεία των επαγγελματικών μου ασχολιών, τις οποίες δεν θέλω επ΄ουδενί να εγκαταλείψω.  

Η ζοφερή  αυτή εικόνα όμως κατά την οποία υπό την παντελή απουσία πολιτικής επεξεργασίας και πρότασης οι υποψήφιοι ενός συνδυασμού, αντί να αποδύονται σε έναν πολιτικό αγώνα, έδιναν απλές εκλογικές μάχες με στόχο το σταυρό και για κάποιους με στόχο την αλαζονική πρωτιά και όχι την ψήφο και μάλιστα μάχες σώμα με σώμα, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, είχα αναπόφευκτα τον αντίκτυπο της στην κοινωνία του δήμου μας.

Κάθε επιδιωκόμενος με αθέμιτο τρόπο σταυρός αφαιρούσε ουσιαστικά ψήφο. Γιατί αν μη τι άλλο η κοινωνία, ο λαός, οι ψηφοφόροι έχουν στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον το αισθητήριο για να κρίνουν την τιμιότητα ενός αγώνα.

Κάθε επιδίωξη για αφαίρεση σταυρών από ανθυποψήφιο του κατέδειχνε την έλλειψη του απαραίτητου για να εμπιστευθούν οι ψηφοφόροι την ψήφο τους ήθους με αποτέλεσμα να αυτός να επιλέγει στην καλύτερη περίπτωση την αποχή και στη χειρότερη τον αντίπαλο.

Η εικόνα αυτή του συνδυασμού τις δύο προ των εκλογών εβδομάδες έβαλε τις βάσεις για να αρχίσει να ελπίζει ο αντίπαλος συνδυασμός, ο οποίος, ενώ δεν άσκησε πολιτική, προφανώς εξαιτίας της ψυχολογίας του χαμένου, παρουσίασε εικόνα συμπαγούς συνδυασμού, με έναν αρχηγό, οι επιλογές του οποίου ως προς τα πρόσωπα που επέλεξε για να τον συγκροτήσει δεν αμφισβητούνταν. Ο αντίπαλος συνδυασμός ευνοήθηκε άλλωστε τα μέγιστα, με την  μεταφορά του όποιου αγώνα στα δικά του, α-πολιτικά μέτρα. Κάτι που του επέτρεψε εξαιτίας της πλήρους απουσίας αυτόνομου αυτοδιοικητικού λόγου να αποδυθεί σε έναν αγώνα συσπείρωσης των οπαδών της συντηρητικής παράταξης, δίνοντας μιαν μάχη με όρους της κεντρικής πολιτικής σκηνής και όχι μια μάχη για την τοπική εξουσία, για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Γ.  Το εκλογικό αποτέλεσμα

Σε ότι αφορά στη δική μου παρουσία, θεωρώ ότι υπό το καθεστώς που διαμόρφωσαν οι ανθυποφήφιοι μου καθώς και τα στελέχη του αναχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτή που αντικατόπτριζε την πραγματική δυναμική των ιδεών της οικολογίας στην περιοχή μας. Οι 737 σταυροί που έλαβα αντιστοιχούσαν στο μεγαλύτερο τους ποσοστό σε ψήφους προς την οικολογία και δεν ήταν σταυροί παρμένοι από την ασφαλή δεξαμενή των σταθερών ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος, αλλά ψήφοι πολιτικοί, συλλεγμένοι από τις ανοιχτές θάλασσες, από την ευρύτερη κοινωνία. Άλλωστε η αναλογία σταυρών μεταξύ αυτών που έλαβα από το Δήμο των Γιαννιτσών και τους υπόλοιπους δήμους, η οποία φτάνει στη σχεδόν στη σχέση 1:2, μια αναλογία που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλον υποψήφιο, από όλους του συνδυασμούς, που συμμετείχαν στις εκλογές (499 στο Δήμο Γιαννιτσών και 238 από  τους υπόλοιπους δήμους). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν όφειλα να είχα πάει καλύτερα. Ωστόσο ομολογώ: Πως ούτε την τακτική της προσωπικής επαφής με τον κάθε ψηφοφόρο γνώριζα και πως η αίσθηση και οι φήμες κατά τις οποίες (υποτίθεται ότι) θα πρώτευα, έκαναν σημαντική ζημία.

Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, με μόνο 34 ψήφους διαφορά του συνδυασμού του κου Παπανικολάου από το συνδυασμό του κου Στάμκου, ήρθε ως επιβεβαίωση των όσων είχαν διαφανεί.

Η ήττα τη δεύτερη  Κυριακή ήταν πλέον ορατή. Αλλά δυστυχώς:  Όπως δεν κατέστη δυνατό να αναλυθεί επαρκώς η αιτία του αποτελέσματος της πρώτης Κυριακής, έτσι δεν εξηγήθηκε ούτε η τελική ήττα.

Ο κος Παπανικολάου, έχοντας την προς τούτο υποχρέωση έναντι της δημοκρατικής παράταξης αλλά και έναντι αυτών, που τον στήριξαν με την υποψηφιότητα τους στις εκλογές, να δώσει κάποιες εξηγήσεις, δεν το έπραξε. Ωστόσο οι προσεγγίσεις των συνεργατών του, αποδίδουν  τις αιτίες της σε δύο παράγοντες:

1. Στο ότι στο Δήμο Πέλλας έχουν συμπεριληφθεί δήμοι, οι οποίοι έχουν προεχόντως συντηρητική κατεύθυνση (Δήμοι Κρύας Βρύσης, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Πέλλας)

2. Στο ότι η αποχή έπληξε το συνδυασμό του, η δε αποχή οφείλονταν στην καταδίκη της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος – στο οποίο ανήκε ο ίδιος.

Θεωρώ τις αιτιάσεις αυτές τουλάχιστον ανεπαρκείς, αν δεν είναι  αντικειμενικά αφελείς, και αυτό διότι:  

1. Πρώτον, το γεγονός ότι στους δήμους αυτούς είναι επικρατέστερες οι συντηρητικές δυνάμεις,  ήταν δεδομένο, (άρα ήταν εντελώς εσφαλμένη η εκτίμηση του κου Παπανικολάου ότι η  επικράτηση ήταν δεδομένη), ενώ στην ουσία δεν έγινε καμία μάχη για να κερδηθούν πολιτικά αλλά έμειναν απρόσβλητοι, αφού ο ίδιος ο κος Παπανικολάου με τους άτυπους και αόρατους αλλά γνωστούς συμβούλους του, αντί να κινηθεί πολιτικά κατά των συντηρητικών της ιδεών, με την αξιοποίηση του πολύ ικανού έμψυχου δυναμικού του δημοκρατικού χώρου, τους χάρισε στους ανθρώπους της  συντήρησης, βάζοντας τους απλά το δίλημμα για το αν θα ψηφίσουν συντηρητικούς υποψήφιους συμβούλους, που ήταν μαζί του ή αν θα ψηφίσουν συντηρητικούς υποψήφιους συμβούλους, που ήταν στον άλλο δημοτικό συνδυασμό, την ίδια ώρα που πολιτικά δεν παρουσίασε καμία μα καμία ιδέα, αντίθετη με την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία της συντήρησης στη χώρα μας, και ειδικά στην περιοχή μας, όπου ανθίζει επικίνδυνα πια,

2. Δεύτερον, η αποχή δεν είναι μονομερής και κυρίως διότι η αποχή ήταν μεγαλύτερη κατά την επαναληπτική εκλογή, με απέχοντες στην πλειοψηφία τους προφανώς τους ψηφοφόρους των Γιαννιτσών του συνδυασμού του κου Παπανικολάου, μια αποχή που χωρίς αμφιβολία, είχε την αιτία της στο ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής και που πρακτικά ήταν μια αποδοκιμασία της εκλεγόμενης (υπό τους ανωτέρω όρους) ομάδας εξουσίας και του τεχνητού αποκλεισμού άλλων, καθόλα άξιων.

Δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούμε βεβαίως ότι στο νέο Δήμο Πέλλας δεν θα εκλεγεί ποτέ δήμαρχος προερχόμενος από την ευρεία δημοκρατική παράταξη, επειδή υπάρχουν περιοχές με συντηρητικούς  ψηφοφόρους, εντός αυτού. Αυτή η ηττοπαθής αντίληψη, που καλλιεργείται για να εξασφαλίζει το  άλλοθι στην προσωπική αποτυχία, πρέπει να εγκαταλειφθεί άμεσα. Διαφορετικά οι φορείς της αντίληψης αυτής πρέπει επειγόντως να αφήσουν να κυνηγήσουν την ανατροπή αυτοί άνθρωποι που είναι πιο αισιόδοξοι και πιο δυναμικοί.

Υποψήφιοι που δεν πιστεύουν στην νίκη, καλύτερα να μην ζητούν την ψήφο του δημοκρατικού λαού, να μην τον εγκλωβίζουν στη δική τους αρνητικότητα!

Η εικόνα της ομάδας εξουσίας που παρουσίασε ο συνδυασμός, αυτής με την οποία θα συνέχιζε τη θητεία του, ήταν αποτρεπτική πια για τους ψηφοφόρους. Διότι αν την πρώτη  Κυριακή ο λαός του δήμου των Γιαννιτσών έλπιζε σε μιαν αλλαγή της σύνθεσης της, μιαν βελτίωση της ποιότητας της, με την είσοδο σ΄ αυτήν και νέων συμβούλων όχι μόνο έπαψε να έχει κάθε ελπίδα αλλά φοβήθηκε κιόλας, όταν είδε πόσο συμπαγής ήταν η ομάδα των εν ενεργεία δημοτικών συμβούλων, που δεν εννόησαν να αφήσουν ούτε μια χαραμάδα για την είσοδο στο δημοτικό συμβούλιο και  άλλων, νέων, υποψηφίων. Η εξαίρεση γινόταν με την είσοδο μόνο μιας νέας υποψηφίας, η οποία ωστόσο δεν έπεισε ότι δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή παραχώρηση προς την επιθυμία του δημάρχου, αποτελούσε δε μια επιλογή που από άποψη δυναμικής και πολιτικής συγκρότησης ήταν ανώδυνη καθόλα και δεν απειλούσε την κυριαρχία κανενός.

Η εικόνα της ομάδας εξουσίας φόβισε επίσης τους ψηφοφόρους των Γιαννιτσών, πάντα σε συνδυασμό με τις συνθήκες της εκλογής της, εξαιτίας της αδηφαγίας και της αλαζονείας μερικών τουλάχιστον εκ των  εκλεγέντων, σε ότι αφορούσε στον υπερβολικό αριθμό σταυρών που συνέλεξαν, έναν αριθμό σταυρών, που βρίσκονταν σε εμφανή αναντιστοιχία με το πολιτικό τους βάρος.

Δημιούργησαν οι ίδιοι τις συνθήκες για να εισπράξουν την υπαρκτή και αναπόφευκτη  πολιτική φθορά της προηγούμενης θητείας τους, μια φθορά που οι ψηφοφόροι του Δήμου των Γιαννιτσών θέλησαν συνειδητά να αγνοήσουν την πρώτη Κυριακή, ελπίζοντας ότι ο συνδυασμός του κου Παπανικολάου, θα αυτοκαθαρθεί με την  εκλογή και άλλων, ελπιδοφόρων συμβούλων, την αλλαγή της σύνθεσης της  και τη συνακόλουθη αλλαγή του πολιτικού της φορτίου.

Τέλος η εικόνα της ομάδας εξουσίας φόβισε τους  ψηφοφόρους των Γιαννιτσών και εξαιτίας του τεχνητού αποκλεισμού από τις τάξεις της όσων αξιόλογων νέων υποψηφίων, συναπαρτίζαν το συνδυασμό, που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανάπτυξη του Δήμου και να συνεισφέρουν νέες ιδέες.

Ήταν προφανές ότι όλοι τους, έχοντας αποδοθεί στο κυνήγι του σταυρού και όχι του ψήφου και με εδραιωμένη την εσφαλμένη πεποίθηση κατά την οποία η εκλογή του συνδυασμού ήταν δεδομένη από την πρώτη Κυριακή, σύμφωνα με τα όσα τους διαβεβαίωνε ο ίδιος ο κος Παπανικολάου και οι άτυποι και αφανείς εκλογομάγειρες του, έχασαν κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Ο συνδυασμός δεν είχε πρόβλεψη για την τακτική της δεύτερης Κυριακής, διότι ο πολιτικός του σχεδιασμός (υπήρξε τέτοιος;) δεν συμπεριελάμβανε το ενδεχόμενο της μη εκλογής του από την πρώτη Κυριακή. Θεωρώντας ότι δεν θα χρειαστεί να ζητήσουν εκ νέου την ψήφο του λαού και άρα να «απολογηθούν» για την προεκλογική τους τακτική, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης Κυριακής, άφησαν όλη την αλαζονεία τους να αποκαλυφθεί, χωρίς να κρύψουν ούτε μια από τις αδυναμίες τους, χωρίς καν να προσπαθήσουν να εξωραΐσουν κάποιες καταστάσεις και συμπεριφορές που προκαλούσαν. Πίστευαν εδραία ότι θα βγαίναν αντίκρυ στο ποτάμι με μιαν μόνο ανάσα. Όταν χρειάστηκε όμως να πάρουν ανάσα στα μέσα του ποταμιού, απλά άφησαν το ρέμα να τους παρασύρει. Δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε μια απλωτή παραπάνω. Μείναν στο ίδιο ποσοστό με αυτό της πρώτης Κυριακής και με  μικρότερο αριθμό ψήφων στην πόλη των Γιαννιτσών.

Όπως δεν υπήρχε στρατηγική δεύτερης Κυριακής οι μέρες περνούσαν, τα λάθη δεν διορθώθηκαν, ο κος Παπανικολάου ως αρχηγός δεν πήρε το παιχνίδι πάνω του, παρά αναλώθηκε σε συναλλαγές με παραγοντίσκους, μη αντιλαμβανόμενος ότι τα Γιαννιτσά δεν θα τον στήριζαν πια, μετά την απογοήτευση της πρώτης Κυριακής.

Η  ήττα πια διαφαινόταν αναπόφευκτη ή τουλάχιστον δύσκολα αναστρέψιμη και αυτό το αντιλήφθηκαν όλοι.

Ένας ανώριμος συνδυασμός, με ανθρώπους χωρίς μεγάλη εμπειρία, είχε μπει πια στο πολιτικό σκηνικό, με μια δυναμική, που δεν την είχε την πρώτη Κυριακή και πλέον η δυναμική αυτή ήταν δύσκολο να ανακοπεί. Άλλωστε τον ευνοούσε το α-πολιτικό σκηνικό που είχε έως εκείνη τη στιγμή στηθεί, όσο ο συνδυασμός του κου Παπανικολάου, ως εν ενεργεία Δημάρχου, είχε την κυριαρχία στον τομέα αυτόν – μια κυριαρχία, που δεν αξιοποίησε. Ο πολιτικός αγώνας είχε υποβιβαστεί σε μιαν μάχη για τη διανομή της εξουσίας, με την εξουσία θεωρούμενη ως δεδομένη.

Ποιος άλλωστε θα ανέστρεφε τη δυναμική αυτή; Και πως;

Ο ίδιος ο κος Παπανικολάου ήταν προφανές ότι είχε τραυματιστεί. Είχε διαλέξει ο ίδιος την α-πολιτική ατζέντα του προεκλογικού του αγώνα, τους άτυπους συμβούλους του, είχε επιτρέψει,  ανεχθεί αλλά και ευνοήσει την αλαζονική και αδηφάγα συμπεριφορά για το κυνήγι του σταυρού και βεβαίως δεν μπορούσε πια να κρύψει ότι πλάι του είχε (γιατί αυτούς ήθελε προφανώς να έχει) τους ίδιους ακριβώς συμβούλους που είχε στην προηγούμενη θητεία του.

Οι εκλεγόμενοι σύμβουλοι του; Μα αυτοί δεν έκαναν πολιτική αλλά σταυροθηρία.

Οι σύμβουλοι που δεν εκλέγονταν; Μα αυτοί, ειδικά όσοι προέρχονταν από άλλες πολιτικές παρατάξεις, πέραν του αισθήματος της αδικίας που κυριάρχησε στη συμπεριφορά τους, είχαν να απολογηθούν έναντι των  ψηφοφόρων τους, για τον τεχνητό τους αποκλεισμό. Πως  θα τους έπειθαν να εμπιστευθούν μια ομάδα εξουσίας και έναν δήμαρχο, που απλά τους χρησιμοποίησε, ελπίζοντας ότι η εκλογή τους από την πρώτη Κυριακή, δεν θα τους ανάγκαζε να μιλήσουν καν μαζί τους;

Η ήττα ήταν πια όλη δική τους. Και ήλθε κατά πως την είχαν προκαλέσει. Διότι οι ήττες είναι σαν τα ατυχήματα. Δεν προκύπτουν. Προκαλούνται! Και έχουν πάντα συγκεκριμένες αιτίες.

Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση η ήττα ήταν  μεγαλειώδης. Για τον αντίπαλο συνδυασμό που ήταν outsider η μη εκλογή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μη επιτυχία, μη νίκη. Για το συνδυασμό όμως του κου Παπανικολάου ήταν η απόλυτη ήττα. Διότι ήταν ο εν ενεργεία δήμαρχος, διότι είχε επαρκέστατο χρόνο να ετοιμαστεί, διότι είχε το πάνω χέρι, έχοντας τον μηχανισμό του μεγαλύτερου από τους συνενούμενους Δήμους στα χέρια του και διότι εν τέλει η διεύρυνση των γεωγραφικών ορίων του Δήμου και η αύξηση του πληθυσμού  του, του επέτρεπε να διασπείρει την όποια πολιτική του φθορά κατά τρόπο που αυτή να μην έχει πλέον σημαντικό αρνητικό βάρος. Αντίθετα, η δυναμική του εν ενεργεία δημάρχου ήταν μέγα πλεονέκτημα.

Δ. Η πρόβλεψη μου

Ο συνδυασμός του κου Στάμκου θα έχει μια σύντομη θητεία, τρεισήμισυ μόλις χρόνων, έως τις επόμενες εκλογές, που θα αναδείξουν δημοτικές αρχές με πενταετή πλέον θητεία.

Θα κριθεί δηλαδή από μια θητεία τριών μόλις χρόνων, ως προς την αποτελεσματικότητα της, το όραμα της, το πρόγραμμα της. Τα τρία χρόνια είναι λίγα όμως για να κριθεί μια δημοτική αρχή, και θα χρειαστεί να προσπαθήσει  πολύ για να εκτεθεί αρνητικά μέσα στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα.

Το πολιτικό, διοικητικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κριθεί η δραστηριότητα της είναι τόσο δύσκολο, που οι κατ΄εμέ βέβαιες ανεπάρκειες της, θα δικαιολογηθούν εύκολα. Ιδέες δεν κυκλοφορούν, η διαδικασία της συνένωσης των υπηρεσιών των πέντε δήμων θα απαιτήσει πολύ χρόνο και κόπο, λεφτά δεν υπάρχουν, τα χρέη των δήμων που συνενώνονται είναι μεγάλα.

Ο συνδυασμός του κου Στάμκου θα έχει αναμφίβολη δυναμική οκταετίας, αφού το όποιο έργο του ή και ακόμη η ανυπαρξία του έργου του θα κριθεί από τους πολίτες σε σύντομο χρονικό διάστημα, πριν προλάβει να εκτεθεί, με απόλυτη επιείκεια λόγω των αντικειμενικών συνθηκών που επικρατούν.

Για να κριθεί ο συνδυασμός του κου Στάμκου, η αντιπολίτευση οφείλει να βάλει ένα νέο πλαίσιο (αυτό που στην ουσία δεν έβαλε ως εξουσία) κριτηρίων. Και τα κριτήρια αυτά μπορούν να είναι μόνο τα κριτήρια κατά τα οποία μια πόλη, ένας δήμος, τείνει να αναπτυχθεί στην κατεύθυνση της βιωσιμότητας, της φιλικότητας προς το περιβάλλον, της εξασφάλισης ποιότητας ζωής στους κατοίκους του, της συμβολής του στην απασχολησιμότητα τους, της συμβολής του στην πράσινη ανάπτυξη, την ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών πόρων και των τακτικών του πλεονεκτημάτων, στην απόκτηση μιας μοντέρνας ταυτότητας. Τα κριτήρια πρέπει να είναι η ορθότητα του σχεδιασμού του, η αποτελεσματικότητα στη δράση του, η εξοικονόμηση πόρων και η δραστηριοποίηση του στους τομείς της πρόνοιας, της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού.

Αν ο κος Παπανικολάου θεωρεί ότι μπορεί να καταφέρει να είναι αυτός που θα θέσει την πολιτική ατζέντα για να κριθεί το έργο του συνδυασμού που θα ασκήσει την εξουσία στα επόμενα τρεισήμισυ χρόνια στο Δήμο, αυτός ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης, αν υπολογίζει ότι μπορεί να έχει την απαραίτητη βοήθεια από τους εκλεγμένους συμβούλους του προς τούτο και τέλος αν πιστεύει ότι μπορεί να αγωνιστεί καθαρά πολιτικά, ώστε να πετύχει σημαντικές πολιτικές νίκες έναντι του αντιπάλου του, μπορεί να ελπίζει στην επανεκλογή του.

Πρόκειται για ένα έργο για το οποίο θα χρειαστεί να ξεπεράσει τον ίδιο τον εαυτό του.

Αν έχει αμφιβολίες όμως το καλύτερο που θα μπορούσε να πράξει προς την ευρεία δημοκρατική παράταξη του Δήμου μας, στην οποία ανήκω και γω, όπως από πάντα ανήκε η οικογένεια μου, θα ήταν να εγκαταλείψει από τώρα και να ανοίξει τις διαδικασίες για την ανάδειξη κάποιου νέου, (νέου σε όλα – ηλικία, ιδέες), προσώπου, που θα αναλάβει να δώσει διέξοδο εξουσίας στη δημοκρατική παράταξη και ταυτόχρονα περιεχόμενο στο πολιτικό αγώνα, έναν πολιτικό αγώνα, που θα διαδώσει σύγχρονες δημοκρατικές ιδέες, μια που δυστυχώς η συντήρηση έχει επικρατήσει ιδεολογικά στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Και για να μην αφήσω περιθώρια για παρερμηνείες:

Από τις διαδικασίες αυτές δηλώνω από τώρα την πλήρη και οριστική απουσία μου, μια που θεωρώ πως στα πενήντα μου, παρά την φρεσκάδα των ιδεών της οικολογίας, από τις οποίες εμφορούμαι, δεν έχω να συνεισφέρω τίποτε σημαντικό, μετά την αρνητική μου εμπειρία, κατά τη  συμμετοχή μου στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία.

Οι σκοτεινές δυνάμεις που απεργάστηκαν την μη εκλογή μου στο Δημοτικό Συμβούλιο μπορούν να είναι χαρούμενες για αυτήν τους την νίκη, τουλάχιστον. Δικαιούνταν μια χαρά και την έχουν πια.